در آغاز قرن شانزدهم، لباس اسپانیایی، با استفاده از آسترهای سفت و کرست‌های فلزی، الگویی برای لباس‌های اروپایی بود. لباس مردانه شامل روپیلو (کتی بلند با آستین های تاشو و کاذب)، کالسکه (شلوار کوتاه) و جوبون (تنه) بود. جوبون دارای یک باسک و یک یقه بلند و ایستاده بود که در پایان قرن شانزدهم با یک یقه پهن و گوفری جایگزین شد.
این لباس‌ها دارای آستری دوتایی بودند که با روکش پنبه‌ای یا موی اسب پر شده بود. آستر حرکت را محدود کرد و بدین وسیله بر شیوه سختی که بزرگان اسپانیایی خود را نگه داشتند تأکید کرد. لباس بیرونی اصلی شامل شنل هایی با اشکال و اندازه های مختلف بود. یک کلاه کوتاه و تخت پوشیده شد که در اواسط قرن شانزدهم با کلاه بلند جایگزین شد.
لباس‌های زنانه محکم به کرست‌های فلزی و یک کت‌پوش سنگین با حلقه‌های فلزی بسته شده بود. چنین لباسهایی شبیه تنه لباس هندسی بود.
در طول قرن هفدهم، با شکوفایی مطلق گرایی، فرانسه به موقعیت مسلط در مد دست یافت. لباس‌های اشرافی مجلل و تزیینات مجلل تولید می‌شد که کاملاً تابع آداب دربار سلطنتی بود. در نیمه اول قرن هفدهم، لباس مردانه دربار، که خیلی کمتر سفت شده بود، شامل یک بند (نوعی دوتایی شبیه به jubón اسپانیایی اما با یقه‌ای رو به پایین)، شلوار (شلوار زانویی ساده) بود.
جوراب های ابریشمی و چکمه (یا نوعی دمپایی پاشنه دار). کیفیتی زیبا که سبک باروک را در لباس‌ها پیش‌بینی می‌کرد، به‌وسیله خطوط نرم، که آزاد بودند، اما شبح فیگور را آشکار می‌کردند، و با وضوح و هماهنگی رنگ‌های پارچه ایجاد شد.
در اواسط قرن هفدهم، نقطه ریزش با یک جلیقه کوچک آستین کوتاه جایگزین شد. آستین های پیراهن از جلیقه بیرون زده بود و با روبان بسته می شد. مردان روی شلوارهای کوتاه (یک نوع شلوار گشاد) گلابی می پوشیدند که به اندازه دامن بود و ته آن حاشیه داشت. وفور پارچه، روبان و توری خطوط کلی شکل را پنهان می کرد و لباس را به بازی پیوسته رنگ، نور و سایه مشخصه باروک اواخر تبدیل می کرد.
در طول دهه 1660، مدها بر اساس لباس نظامی ایجاد شد. لباس مردانه شامل یک لباس بلند و نسبتاً نزدیک (لباس بدن با آستین‌هایی تا آرنج) بود که وضوح طراحی آن گرایش‌های کلاسیک را منعکس می‌کرد. تمام تغییرات بعدی در لباس مردان آراد برندینگ قرن هفدهم شامل تغییراتی از ستاکورپ و چوس ها بود. بورژوازی سعی کرد از مدهای دربار تقلید کند.
مدهای دربار زنان فرانسوی به اندازه مردان تغییر نکرد. ماهیت تشریفاتی لباس مجلسی شیک در نیمه اول قرن هفدهم، یعنی قبل از دهه 1640، با معرفی آستین‌های پف‌کرده، دامن‌های کامل و یقه‌های سفید بزرگ که با توری تزئین شده بودند، بیشتر شد. در پایان قرن هفدهم، تأکید بر کمر باریکی که توسط یک کرست فلزی نگه داشته شده بود، تضادی بین اندام سفت هندسی، که به سمت پایین باریک‌تر بود، و آستین‌ها و دامن‌های نرم و کامل ایجاد کرد. بنابراین، اصل کلاسیک وضوح طراحی بیان اصلی پیدا کرد.
لباس زنانه در میان بورژوازی قرن هفدهم با عملی بودن و آراستگی مشخص بود. زنان دیگر کرست نمی پوشیدند و لباس آنها به دلیل سفیدی پیش بند و کلاه مورد توجه بود.
اگرچه لباس شهری قرن هفدهم در سرتاسر جیوه قرمز مشابه بود، کشورهای مختلف راه حل های طراحی متمایز را ارائه کردند. در اسپانیا یک لباس مجلسی زنانه زیبا و تزیینی با حلقه‌های بسیار زیاد، رنگ‌های متضاد و تزئینات و طرح‌های نامتقارن ایجاد شد. در محافل بورژوازی انگلستان، پیوریتانیسم بر توسعه لباسهایی با فرم‌های کاربردی و با اندازه‌های متوسط که با اصلاح خطوط کلاسیک ساده مشخص می‌شد، تحت تأثیر قرار گرفت.
در قرن هجدهم، توسعه یک لباس شهری مشخص اروپایی با شدت خاصی پیش رفت. مدل تمام اروپا همان لباس فرانسوی بود که به نوبه خود تا حدی تحت تأثیر لباس انگلیسی قرار گرفت. لباس نجیب زادگان که در نیمه دوم قرن هفدهم تثبیت شده بود، در طول قرن هجدهم بسیار کمی تغییر کرد.
فقط شکل ظاهری و چند جزئیات تغییر کرد. در نیمه اول قرن هجدهم، ثبت نام وام اشتغال کمیته امداد – که عادت نامیده می‌شود – بیشتر به کمر می‌آمد. چین‌های درزهای کناری پشت (زیر کمر) خطوط کناره‌ها را چنان گشاد می‌کرد که لباس شبیه لباس زنانه بود. چنین طرح هایی تحت تأثیر سبک روکوکو قرار گرفتند.
- منابع:
- تبلیغات:
