قوری ها در چین در طول سلسله یوان (1271-1368 بعد از میلاد) رواج یافتند و احتمالاً از کتری های سرامیکی و دیگ های شرابی که قبلاً استفاده می شد مشتق شده بودند.
سلسله مینگ شاهد استفاده بیشتر از قوری بود و در قرن هفدهم، زمانی که چین صادرات چای به انگلستان را آغاز کرد، قوری فروتن راه خود را به خارج از کشور باز کرد.
تا سال 1710، زمانی که کارخانه مایسن در آلمان تأسیس شد، اروپا شروع به تولید چای ساز تفال چینی کرد.
مرکز دیگری برای تولید ظروف چای خوری، بوستون، در آمریکای مستعمره بود، جایی که ظروف نقره ای یک دارایی محبوب بود.
کتری برقی در اواخر قرن نوزدهم محبوبیت پیدا کرد و اعتقاد بر این است که کتری های تولید شده توسط Compton and Co در سال 1891 اولین در نوع خود هستند.
کتری برقی تغییرات زیادی را به خود دیده است مانند معرفی سیستم گرمایش داخلی توسط شرکت سوان در سال 1922 و کتری های باکلیت در دهه 1930.
بسیاری از قوری های ساخته شده در این دوره به اقلام کلکسیونی تبدیل شده اند. برخی از گران‌ترین ست‌های چای فروخته شده شامل مجموعه چای حکاکی شده یاقوتی اژدها، مجموعه Westinghouse و Chrysanthemum توسط Tiffany and Co.
پس از جنگ جهانی دوم، با کمبود فلز، کتری‌های سرامیکی به ظروف چای انتخابی برای عاشقان چای بریتانیا تبدیل شد.
تزریق کننده اولین بار تقریباً همزمان با کتری ظاهر شد.
در بریتانیا، دم‌دهنده‌های چای نقره در اواخر قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم موفقیت چشمگیری داشتند.
با قدرت کامل انقلاب صنعتی، تولید آسان شد و تزریق کننده هایی با اشکال و اندازه های مختلف بازار را فرا گرفت.
برخی از آنها به اندازه کافی بزرگ بودند که می توانستند یک قابلمه کامل را دم کنند، در حالی که دم کن های تک فنجانی نیز محبوب بودند.
چای ساز مدرن چگونه کار می کند؟
ظاهر و رفتار این چای ساز مدرن مانند تلاقی بین کتری قدیمی و قوری است.
کاری که چای ساز اساسا انجام می دهد این است که فرآیندهای گرمایش و تزریق را در یک تجهیزات واحد ترکیب می کند، به طوری که فرد برای دم کردن چای به مجموعه ای از ماشین آلات نیاز ندارد.
