گچ های سیمانی آهکی در یک لایه ضخیم (1.5-2 سانتی متر) مستقیماً بر روی دیوارهای خارجی اعمال می شود.
لایه های نازک (1-3 میلی متر) به عنوان لایه تکمیلی در سیستم های عایق حرارتی بدون اتصال (BSO) استفاده می شود.
آنها نه بر روی دیوار (مانند موارد سنتی) بلکه روی عایق ساخته شده از پشم معدنی یا پلی استایرن که با مش تعبیه شده در ملات چسب پوشانده شده است.
خاک گچ طوس، گچ های سیمانی-آهکی (یا گچ های آهکی-سیمانی؛ نام صحیح با نسبت هر دو کلاسور تعیین می شود) هستند که می توانند با یک لایه حداقل 15 میلی متری به طور مستقیم روی تمام مواد سنتی برای نصب دیوارها و سقف ها اعمال شوند: آجر و آجر توخالی سرامیکی، بتن، سلولی بتنی، سیلیکات. گچ های سیمانی آهکی با رنگ های آهکی، معدنی و سیلیکونی تکمیل می شود.
آنها همچنین پایه خوبی برای تمام تکنیک های تزئینی بتونه معدنی هستند.
در گذشته گچ در محل ساخت و ساز از مواد اولیه محلی – ماسه، شن ریز و آهک و پس از ابداع روش تولید سیمان نیز با افزودن آن تهیه می شد.
با این حال، کنترل کیفیت و خلوص مواد و نسبت‌های نسبی آنها دشوار بود. با گذشت زمان، گچ های سنتی شروع به تهیه در کارخانه کردند – آنها به شکل مخلوط های خشک به محل های ساخت و ساز تحویل داده می شوند و فقط نیاز به اضافه کردن آب دارند.
استفاده از آنها به شما امکان می دهد کار را بدون میکسر بتن جاودانه، پشته ماسه و گودال با آهک انجام دهید.
در حال حاضر اکثر گچ ها با استفاده از سنگدانه های گچی اجرا می شوند که به همین دلیل کار کوتاه است و گچ های تمام شده پارامترهای بسیار خوبی دارند.
گچ های لایه نازک. با توجه به نوع چسب استفاده شده، گچ های اکریلیک و سیلیکونی لایه نازک و همچنین گچ های معدنی و سیلیکات را می توان تشخیص داد (که می توانند در گروه خاصی از گچ های معدنی قرار گیرند که سیمان و آهک با شیشه های آب پتاسیمی جایگزین می شوند).
